Pembe gökyüzüne karşı duran bir silueti vardı, uzun boylu, yalnız, pejmürde bir halde duruyordu. Bir heykeli andırırcasına hareketsizdi. Orada o kayanın üzerinde durmuş, dümdüz ve boş, tıpkı birkaç dakika önce baktığım gibi denize bakıyordu. Gökyüzü turuncuya boyandı. Güneş tıpkı bir ateş topu misali yavaş yavaş sulara battı. Karanlık çökünceye kadar orada biraz daha durdu ve yavaşça başını eğdi, kayadan indi, kumlardan geçerek uzaklaştı. Bakışlarım, bir çalılık yığınının arkasında gözden kayboluncaya kadar onu takip etti. Balkon kapısını kapattım ve odaya geri döndüm.